Taal is een onuitputtelijke bron van vermaak. En binnen die taal is het fenomeen contaminatie wel het allerleukste. Het door elkaar halen van twee zegswijzen. Feitelijk fout maar af en toe zo mooi dat ik wou dat ik het zelf had bedacht.
Mijn eerste kennismaking met contaminatie was erg indrukwekkend en vond al vroeg in mijn leven plaats. Aan het ziekbed van een oude dame bij ons uit de straat. Moe van het geleuter van de volwassenen en het gedrein van verveelde kinderen, werkte zij zich met haar laatste krachten overeind en riep met een rood gezicht achter grijze plukken haar: "En nou maken jullie allemaal dat je je wegscheert!"
Daar moest ik aan denken toen onze toekomstige minister-president het had over een regeerakkoord waar rechts Nederland de handen bij kon aflikken. En toen in de rij bij de supermarkt mijn oor viel op een gesprek over afvoerproblemen en een thuissituatie waar het niet meer om aan te ruiken was.
Maar de allermooiste kwam uit de mond van Ellie Lust, persvoorlichter bij de politie Amsterdam-Amstelland. Wat zich liet aanzien als een gevalletje potenrammen bleek uiteindelijk een relletje van niks. Maar dat wist men pas na uitgebreide hoor en wederhoor, want: "Hoe dun de pannenkoek ook is, er zitten altijd twee kanten aan."
